Rozdział 11

*Następnego dnia*

Postanowiłam że nie odezwę się ani jednym słowem do Zayna. Mam go dość. Nie mogę już na niego patrzeć. Wkurzają mnie te chore kłótnie. To się staje chore. Nie moja wina że on jest takim idiota. Westchnęłam. Wujek postanowił że pomoże mamie i Joshowi przy przygotowaniach do ślubu.

- Maggie!- krzyknęła moja mama. Wstałam z łóżka i poszłam w kierunku drzwi. Nawet nie zdążyłam wstać z łóżka, bo już ktoś coś ode mnie chce. Patrzyłam cały czas na swoje nogi. W pewnym momencie do kogoś dobiłam. Oczywiście tą osobą był Zayn, bo kto inny. Minęłam go i zeszłam na dół.

- A przepraszam?- zawołał za mną. Obróciłam głowę i zmarszczyłam czoło.

- Nie należy ci się. Po pierwsze to ty powinieneś przeprosić mnie.

- Niby za co?- głupio za pytał. On na serio nie wiedział czy tylko udawał.

- Pomyśl.- zaproponowałam. Zauważyłam że Zayn penetruje mnie wzrokiem i głupio się uśmiecha. Przejechałam wzrokiem w dół i dostrzegłam, że nadal jestem w piżamie. Naciągnęłam bardziej w dół piżamę.- Idiota.- warknęłam i poszłam w poszukiwaniu mamy, która mnie wołała. Znalazłam ją w salonie. Trzymała w ręku bukiet kwiatów. Na jej ustach widniał szeroki uśmiech.

- To dla ciebie. Przed chwilą przyniósł kurier.- oznajmiła i podała mi kwiaty. Zmarszczyłam czoło. W bukiecie dostrzegłam małą karteczkę. Wyciągnęłam ją i zaczęłam czytać treść.

Może jednak się ze mną spotkasz? Mówiłem że nie odpuszczę. ;*

Harry xx

Na moich ustach pojawił się uśmiech.

- Od kogo te kwiaty?- ciekawość mojej mamy nie znała granic. Westchnęłam. Zamiast jej odpowiedzieć podałam jej bukiet i poszłam po telefon. Gdy już go odnalazłam wróciłam do salonu. Wstawiłam kwiaty do wazonu i zadzwoniłam do loczka. Chyba nigdy mi nie da spokoju. Chłopak po jakichś dwóch sygnałach odebrał telefon.

- Cześć śliczna. Dostałaś moje kwiaty?- mogłam wyczuć w jego głosie rozbawienie.

- Cześć Harry.- westchnęłam.- Tak dostałam.

- To co o której po ciebie mam przyjechać?- ten chłopak coraz bardziej mnie irytował. Chciałam być miła, ale on wyprowadzał mnie z równowagi.

- Bardzo dziękuje za kwiaty, ale nigdzie z tobą nie pójdę. Wybacz, ale nie zmienię zdania.

- To nie znaczy że nie będę próbował.- zaśmiał się. Czy jego nie rusza to że przed chwilą powiedziałam mu że z nim się nie spotkam? Do niego naprawdę trzeba mieć nerwy. Ciężko westchnęłam.

- To nie znaczy że kiedykolwiek zmienię zdanie. Szkoda twojego czasu. Na razie.- nie czekając na jego reakcje rozłączyłam się. moja mama mierzyła mnie wzrokiem.

- Co?- zapytałam zmieszana.

- Czemu go tak potraktowałaś? On wysłał ci kwiaty i widać że się stara.- skrzywiłam się.

- Bo to przyjaciel Zayna? Po za tym jest cholernym podrywaczem.- obróciłam się i poszłam na górę się przebrać.

*Oczami Zayna*

Nie wieże, że Harryemu aż tak zależy żeby się z nią umówić. Nie wiem może to przez to że ona ciągle mu odmawia.

To jest strasznie zabawne. Gdy tylko księżniczka opuściła salon wybuchnąłem śmiechem. Nie obyło się bez upomnienia przez ojca. Widocznie go to nie śmieszyło. Ojciec, Carren i wujek księżniczki gdzieś poszli. Nie mam pojęcie gdzie, bo ich nie słuchałem. Wszedłem do kuchni. Nie byłem zbytnio głodny, więc napiłem się tylko wody. Księżniczka bez słowa weszła do kuchni. Specjalnie stanąłem jej na drodze. Gdy ona chciała mnie wyminąć ja zaraz zastawiałem jej drogę. Ona jest taka zabawna jak się wkurza.

- Możesz się odsunąć?- spytała podnosząc głos. Czyżbym ją wkurzył? zacząłem udawać że się zastanawiam.

- Może tak proszę abyś się odsunął?- zapytałem unosząc jedną brew. Dziewczyna odwróciła głowę w bok. Spojrzała na szklankę którą tak przed chwila postawiłem. Chwyciła ją i oblała mnie. następnie chciała wyjść z kuchni. Chwyciłem jej nadgarstek.- Co ty sobie wyobrażasz?!- krzyknąłem.

- Puść mnie! Myślisz że możesz nie wiadomo co, a na prawdę jesteś nikim!- wykrzyczała mi w twarz.- Wynieś się stąd! Nikt cię tu nie chce widzieć!- krzyczała nadal. Co ona sobie wyobraża?

- Proszę bardzo.- syknąłem. Poszedłem na górę spakowałem swoje rzeczy i jak najszybciej wsiadłem na motor. Proszę bardzo.

*Oczami Maggie*

Wreszcie idiota się wyniósł. Dlaczego on musi być taki wkurzający. Mogę się założyć że jeszcze wróci. Poszła na górę. Mój głupi telefon zaczął dzwonić. Nie chce teraz z nikim gadać. Spojrzałam na wyświetlacz, a następnie przejechałam palcem po wyświetlaczu.

- James nie mogę teraz gadać.- powiedziałam obojętna.

- Co się stało?- zapytał od razu. Jedyna osoba, która mnie rozumie. Westchnęłam.

- Pokłóciłam się z Zaynem i kazałam mu się wyprowadzić wyprowadził się i jestem strasznie wkurzona na tego idiotę. Sama myśl o nim doprowadza mnie do szału.- pożaliłam się.

- No to masz przechlapane.- stwierdził.

- Dzięki za słowa otuchy.- skrzywiłam się.

- Za tydzień ślub, a ty go wywaliłaś z domu. Sądzę że twoja mama i ojczym cię za to zabiją. Znając Zayna nie pokaże się na ślubie.- nie patrzyłam na to z tej strony.

- Wiesz co ja musze kończyć. Muszę sobie wszystko poukładać w głowie.- rozłączyłam się. cholera. Oni mnie zabiją za to. Mam ogromne wyrzuty sumienia. Zayn na pewno nie przyjedzie na ślub. Nawet nie pomyślałam o tym jak mama i Josh będę się czuć. Przecież to syn Josha. Chciałabym teraz przywalić głową w coś twardego. Jestem cholerną egoistką.

Powoli zeszłam na dół. Zobaczyłam szczęśliwą mamę i Josha. Cholera jasne. Czy ja zawsze muszę wszystko psuć?

Josh spojrzał w moim kierunku. Zaczęłam przygryzać wnętrze policzka.

- Coś się stało Maggie?- zapytał. Nie wiedziałam co powiedzieć. w końcu stało się i to dużo. Usiadłam na ostatnim schodku.

- No bo…- nie umiałam dobrać odpowiednich słów.- pokłóciłam się z Zaynem.

- To jeszcze nie koniec świata, kochanie.- odezwała się mama.

- No tak, ale... kazałam mu się wyprowadzić. No i on mnie posłuchał. Przepraszam was.- z moich oczu wypłynęła łza. Zwiodłam ich.

- Nie martw się. Zaraz do niego zadzwonię i zobaczysz że jeszcze dzisiaj będzie tu z powrotem.- odezwał się Josh.

- Czy wy choć raz nie możecie na mnie nakrzyczeć? Jeśli wierzycie że wróci to jesteście głupi.- skrzywiłam się. Mama stała i tylko mi się przyglądała. To była chyba najgorsza kara.- Przepraszam.- ona doskonale wiedziała że mam racje. Doskonale też zdawała sobie sprawę że nie przyjedzie na ślub. Mama spuściła wzrok i podeszła bliżej mnie. Josh poszedł do salonu i zaczął dzwonić do Zayna. Gdy na mnie spojrzała przeszedł mnie dreszcz.

- Nie wiem jak to zrobisz, ale Zayn ma być na ślubie, zrozumiano? Pomyślałaś o tym jak Josh będzie się czuł gdy Zayna nie będzie na ślubie? Zastanowiła się nad tym chociaż przez chwile?

- Przepraszam. Jest mi wstyd za to wszystko. To nie miało tak wyglądać.- łzy spływały mi potokami po policzkach.- Zrobię co w mojej mocy żeby go z powrotem tu przywieźć.- obiecałam. Josh z powrotem do nas dołączył.

- Zayn nie odbiera. Zadzwoniłam do Trishy i powiedziała że Zayna u niej nie ma. Możliwe że jeszcze tam nie dotarł, albo zatrzymał się u jakiegoś kolegi.- oznajmił Josh. Lekko się do mnie uśmiechnął.- Nie płacz, kochanie.- dotknął mojego policzka i starł łzy.

- Jesteś na mnie zły?- zapytałam patrząc na ziemię.

- Jasne że nie. Nie masz czym się martwić, a ty Carren daj jej spokój. Nie obwiniaj jej.- Josh jest dla mnie strasznie wyrozumiały. Nie zasługuje na to żeby mnie bronił. W końcu to moja wina.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Co sądzicie o rozdziale? ;P namieszałam trochę. ;> 39 osób obserwuje bloga, a tylko 20 parę komentuje. Proszę was komentujcie to co pisze. Zapraszam was też na mojego drugiego bloga. KLIK