Rozdział 12

*Następnego dnia*

*Oczami Maggie*

Podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej ubrania. Następnie ubrałam je na siebie i usiadłam po turecku na łóżku. Usłyszałam miałczenie. To był mój kot. Od razu go zawołałam. Wskoczył na moje nogi i zaczął się do mnie łasić. Pogłaskałam go za uchem.

Mama jest na mnie wściekła, a Josh próbuje jakoś załagodzić sytuacje. Zauważyłam że mama zawsze wstawia się za Zaynem. Za to Josh zawsze wstawia się za mnie. Chyba powinno być na odwrót. To chyba jeszcze bardziej zacieśnia ich więzi. Podniosłam kota i mocno do siebie przytuliłam. Wydał z siebie mruknięcie zadowolenia. Pocałowałam kota w głowę.

- Kocham cię czarnuchu.- szepnęłam do jego ucha.- Coś ostatnio cię zaniedbywałam.-kot spojrzał na mnie jakby doskonale rozumiał moje słowa. Wstałam trzymając czworonoga w objęciach. Wyszłam z pokoju kierując się w stronę schodów. Usłyszałam że mama znowu kłóci się z Joshem. Usiadłam w połowie schodów. Zaczęłam dokładnie przysłuchiwać się ich rozmowie.

- Carren, daj jej spokój. Nie wiedziała jakie będą konsekwencje. Zayn jest dużym chłopcem i sobie poradzi. Nie martw się o niego.- mówił Josh. Mama pospiesznie opuściła kuchnie. Nawet mnie nie zauważyła. Mój mały towarzysz wpatrywał się w całą sytuacją swoimi dużymi oczami. Mam cholerne poczucie winy. Gdyby nie moje głupie słowa mama i Josh nie kłóciliby się. Ciężko westchnęła.- Cześć Zayn! Odbierz wreszcie ten telefon. Martwimy się o ciebie.- Josh prawdopodobnie nagrywał się na pocztę głosową mulata. Wstałam zostawiając kota na schodach. Po ciuchu weszłam do kuchni. Josh siedział przy stole z telefonem w ręku. Widać było że się martwi. To wszystko co powiedział to po to żeby uspokoić moją matkę. Objęłam Josha od tyłu.

- Przepraszam cię.- szepnęłam.- Wszystko naprawię. Znajdę Zayna. Nie wiem jeszcze jak, ale go znajdę.

- Dziękuje kochanie. Wiesz że wcale nie musisz.

- Muszę, bo to moja wina.- puściłam mężczyznę i poszłam do swojego pokoju. Chwyciłam telefon i od razu wybrałam numer Zayna. Jednak na marne, bo po sygnale włączyła się poczta głosowa. Ciężko westchnęłam. Czego ja się spodziewałam, że odbierze i powie że natychmiast wraca, bo ja tak chce? Jestem strasznie samolubna. Nawet nie pomyślałam o tym że mogło mu się coś stać. Co jeżeli nie miał gdzie spać? Może miał wypadek? Był na mnie wkurzony i rozwalił się na tym cholernym motorze. Telefon mógł mu wypaść i leżeć gdzieś w trawie. Nie to nie możliwe. Przecież lekarze zadzwoniliby do jego rodziców, albo i nie. Wybrałam numer Harryego. Może u niego się zatrzymał, albo u któregoś z tych chłopaków. Po kilku sygnałach odebrał.

- Cześć kochanie! Wiedziałem że prędzej czy później wpadniesz na pomysł żeby zadzwonić do mnie, a nie do Zayna.- zachichotał. Kamień spadł mi z serca. Z Zaynem wszystko w porządku.

- Proszę, daj mi go do telefonu.- poprosiłam.

- Myślałem że wolisz ze mną pogadać.

- To co wole nie ma teraz znaczenia. Musze jakoś uratować to co zniszczyłam.- westchnęłam.

- Wybacz kochanie, ale Zayn nie chce z tobą gadać.

- Mógłbyś mi podać swój adres. Muszę z nim pogadać.- niemal błagałam.

- Pod warunkiem że się wzruszcie ze mną umówisz.- zachichotał.

- Nie wystarczy ci że jeszcze dzisiaj będę w twoim domu?- uniosłam jedną brew.

- Zaraz ci wyśle adres smsem.- rozłączyłam się i pobiegłam na dół. Nie mówiąc nic Joshowi, ani mamie wyszłam z domu i od razu wsiadłam do auta. Harry wysłał mi adres. Wiedziałam gdzie to jest, więc bez problemu dojechałam na miejsce.

Drzwi się otworzyły i nie zobaczyłam ani Harryego, ani Zayna. Otworzył mi jeden z jego kolegów. Nie pamiętam imienia. Zresztą chyba nawet go nie znałam. Chłopak miał krótkie ciemne włosy. Wyglądał na jednego z normalniejszych z całej tej paczki. Lekko się uśmiechnęłam. Chłopak to odwzajemnił. Nadal mi jest wstyd za to że byli kiedyś światkami mojej kłótni z Zaynem.

- Cześć!- przywitał się.

- Cześć! Przyszłam do Zayna.- wyjaśniłam. Chłopak uchylił szerzej drzwi. Weszłam do środka i poszłam razem z nieznajomym do Zayna. Taką bynajmniej miałam nadzieje. Gdy tylko przekroczyłam próg domu usłyszałam krzyki i śmiechy. Czy jest tu ktoś normalny, oprócz mnie? zmarszczyłam czoło. Weszliśmy do pokoju. To był chyba salon. Harry leżał na ziemi, a blondyn który ostatnio był u nas siedział na nim go łaskotał. Loczek nie umiał przestać się śmiać.

- Harry, mogłeś nie zadzierać z Niallem.- zaśmiał się chłopak siedzący na fotelu. Czyli ten blondyn nazywał się Niall. Zauważyłam też Zayna. Wstał z kanapy i odciągnął Nialla od loczka. Loczek zaś szybko wstał i zaczął uciekać cały czas patrząc za siebie. Nie licząc tego że prawie do mnie dobił, to śmieszne to wyglądało. W ostatniej chwili się zatrzymał. Na jego ustach wymalował się szeroki uśmieszek.

- Hej!- przywitał się. Podszedł do nas blondasek.

- Jestem Niall.- przedstawił się.

- Maggie.- lekko się uśmiechnęłam. Przedstawił mi się też Louis i Liam. Przynajmniej teraz znam ich imiona. Spojrzałam w kierunku Zayna. A raczej chciałam spojrzeć. Zayna nie był już w salonie.- Gdzie jest Zayn? przed chwila jeszcze tu był.- spytałam marszcząc czoło.

- Pewnie poszedł do siebie. Chodź zaprowadzę cię.- powiedział Louis. pokiwałam głowa i poszłam razem z nim.- Nie sądzę żeby ci się udało go przeprosić.

- A kto powiedział że chce go przepraszać.- uniosłam jedną brew.- Muszę z nim pogadać. Jeszcze się zastanowię czy go przeproszę. Trzeba sobie na to zasłużyć.- zachichotałam, a Louis pokręcił głową. Wskazałam mi drzwi i odszedł. Zapukałam do nich i pozwoliłam sobie na wejście. Zayn siedział na skraju łóżka i wpatrywał się w telefon.

- Po co tu przyszłaś?- spytał. Nawet nie spojrzał w kierunku drzwi. Zachowywał się jakby był pewny że to ja. Zresztą kto inny miałby tu przyjść? Oparłam się plecami o drewniane drzwi. spojrzałam na chłopaka.

- Chce pogadać.- chciałam jeszcze coś dodać, ale chyba nie było mi to dane. Mulat zaczął się śmiać, a następnie na mnie spojrzał.

*Oczami Zayna*

Co ona sobie wyobraża?! Myśli że przyjdzie że i wszystko będzie jak przedtem? Zaśmiałem się, a następnie na nią spojrzałem.

- Nie ośmieszaj się jeszcze bardziej.- wstałem z miejsca na którym przed chwilą siedziałem.- Nie zachowuj się jak jakaś pieprzona księżniczka! Myślisz że wszystko ci wolno!. Proszę bardzo! Chciałaś to się wyniosłem!- nie potrafiłem na nią nie krzyczeć. Ona nie powiedziała ani słowa, tylko wpatrywała się we mnie. Zrobiłem dwa kroki do przodu.- Jesteś żałosna! Najpierw chcesz żebym się wyniósł, a na następny dzień przychodzisz do mnie i nie wiem czego oczekujesz! Czyżbyś miała jakieś problemy w domu?!- uniosłem jedną brew. To nie było pytanie, raczej stwierdzenie.- I bardzo dobrze! Wreszcie ci się należało! Wszyscy wieczni nie będą cię traktować jakbyś nie wiadomo kim był!- zrobiłem kolejne dwa kroki. Odległość jaka nas dzieliła to może jakiś metr. Ona nadal się nie odzywała.- Nie wszyscy tak jak ty mieli tak kolorowo w życiu.- powiedziałem już trochę spokojniej.

- Przestań.- szepnęła, jakby nie mogła tego powiedzieć na głos. Prychnąłem.

- Co prawda boli?- złośliwie się uśmiechnąłem. Jej oczy nabierały coraz to więcej łez.- Dziwisz się że przyjaciółka się na ciebie wypięła? Myślisz że ona kiedykolwiek szczerze cię lubiła?- pokonałem odległość jaka nas dzieliła. Teraz dzieliło nas może kilka centymetrów. Oparłem jedną rękę na drzwiach obok jej ramienia.

- Przyszłam tu z tobą porozmawiać. Nie chce się, kłócić.- bąknęła.

- Przecież rozmawiamy. Z tobą przecież nie da się inaczej.- pomiędzy nami zapadła długotrwała cisza.

- Wróć do domu. Josh i mama martwią się o ciebie. Też się martwiłam.- to ostatnie zdanie prawie nie usłyszałem. Powiedziała to tak cicho, że cudem zrozumiałem treść. Prychnąłem i cicho się zaśmiałem. Dziewczyna spuściła głowę.

- Nie żartuj sobie! Chyba jesteś idiotką jeśli myślałaś że uwierzę w twoje słowa.

- Będziesz chociaż na ślubie?- spytała już bardziej pewna siebie. Wzruszyłem ramionami.

- Po co?

- To twój ojciec. Zależy mu na twojej obecności. Mojej mamie też.- ciężko westchnąłem. Wpatrywałem się w jej oczy. Szukałem chociaż jednej oznaki że kłamie. Może naprawdę chcą żebym był obecny na tym głupim ślubie? Głupi ślub. Chyba wrócę do domu. Do mamy. Daruje sobie tą głupią uroczystość. Udawanie jakim to jestem cudownym synem. Siedzenie przy jednym stole z księżniczką. Marzenie.

- Idź już sobie. Zrobię co będę chciał.- dziewczyna posłuchała mnie i wyszła.

*Oczami Maggie*

Wyszłam szybko z tego przeklętego domu. Wsiadłam do auta i się po prostu rozpłakałam. Jestem z siebie dumna że nie zrobiłam tego przy Zaynie. To co mówił cholernie bolało. Naprawdę jestem aż taka zła? Przecież wcale nie miała kolorowego dzieciństwa. Co on o mnie może wiedzieć?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jak wrażenia? ;P Jest 49 obserwatorów, a tak mało komentarzy. Zacznijcie komentować moje marne wypociny. ;>

CZYTASZ = KOMENTARZ