Rozdział 16

*Dwa lata później*

*Oczami Zayna*

Zapukałem do dużych drewnianych drzwi. Szczerze mówiąc to w głowie miałem mętlik. Sam nie wiem czemu, ale bałem się tego spotkania. Chyba lepiej mieć to już za sobą. Drzwi się uchyliły i ujrzałem Carren. Na jej ustach jak zwykle spoczywał szeroki uśmiech. Wpuściła mnie do środka po czy przytuliła. Odwzajemniłem uścisk.

- Jak miło cię znowu widzieć, Zayn.- odezwała się pierwsza.
- Ciebie też, Carren.- uśmiechnąłem się. Oboje poszliśmy do salonu gdzie był już mój ojciec. Przywitałem się z nim i usiadłem na fotelu. Rozejrzałem się po pokoju. Nie było jej. Wróciłem wzrokiem do ojca i Carren.- Gdzie Maggie?- spytałem.
- Poszła gdzieś z Jamesem. Powinna już być.- odpowiedziała Carren. Pokiwałem głową i ciężko westchnąłem.
- Wprawdzie nie przyjechałem tylko w odwiedziny.- zacząłem. Ojciec uniósł jedną z brwi.
- Mam taką nadzieje. W końcu nie widzieliśmy się dwa lata.
- Taa.- znowu westchnąłem, ale tym razem zacząłem mówić.- Pamiętacie Lily?- spytałem. Oboje pokiwali głowami.- Zaręczyłem się.

- Gratulacje.- usłyszałem sarkastyczny głos. Obróciłem się i zobaczyłem ją. Stała oparta o futrynę. Jej niebieskie oczy wypalały w mojej głowie dziurę. Nic się nie zmieniła.- Gdybyście wcześniej powiedzieli że on przyjedzie usunęłabym się na ten czas z domu. Miło było cię znowu widzieć, Zayn.- obróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku drzwi. Wstałem na równe nogi i bez słowa poszedłem za nią. Wyszedłem przed dom i zobaczyłem Maggie z Jamesem. Maggie siedziała na schodach, a James stał kilka kroków przed nią.
- Mag, możemy pogadać?- spytałem spokojnym głosem.
- Nie mów tak na mnie!- warknęła.
- Okej.- pokiwałem głową.- To co?
- Mów! Nie mam przed Jamesem sekretów.- ciężko westchnąłem.
- Ale ja mam. Poza tym nie chce gadać na ulicy. Chodź do środka. Zajmie ci to tylko 5 minut.- nalegałem.
- Och, zapomniałam że teraz jesteś śmieszną gwiazdeczką.- powiedziała wstając ze schodów. Przeszła obok mnie uderzając swoim ramieniem o moje. Zacisnąłem szczękę. Chwyciłem jej nadgarstek, a ona się odwróciła.
- Możesz wreszcie zachowywać się normalnie!- warknąłem, po czym puściłem jej rękę. Dziewczyna bez słowa się obróciła i ruszyła w stronę drzwi, a ja za nią. Oboje poszliśmy na górę do jej pokoju. Zamknąłem za sobą drzwi i spojrzałem na dziewczynę. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Obserwowała każdy mój najdrobniejszy ruch.

*Oczami Maggie*

- Myślałem że się pogodziliśmy.- zaczął.

- Myślałam że już nigdy cię nie spotkam.- bąknęłam pod nosem. Myślałam że nie usłyszał, ale jednak się pomyliłam.- Gdzie twoja cudowna narzeczona?- spytałam.
- O co ci chodzi, Maggie?
- Jesteś cholernym dupkiem, Zayn. Zdajesz sobie z tego sprawę?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Mulat zmarszczył czoło i nie spuścił nawet na chwile ze mnie wzroku.
- Co znowu zrobiłem nie tak?

- Wszystko.- syknęłam.- Od kiedy jesteś z tą swoją ślicznotką? Byłeś z nią kiedy był ślub?- to pytanie ciążyło mi już dłuższy czas. Musiałam to wiedzieć. Zayn zmarszczył czoło, a zaraz po tym spojrzał na ziemię. Wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał. Czy to takie trudne pytania? Po chwili podniósł głowę i spojrzał mi w oczy.
- Już wiem o co ci chodzi. O ten nic nie znaczący pocałunek, prawda?- znowu poczułam się jak idiotka. Jakbym dostała od niego w twarz. Oczywiście czego się spodziewałam. Dla niego to tylko nieszczęsny pocałunek z idiotką. Poczułam że zaraz się rozpłaczę. Kolejny raz Zayn doprowadza mnie do płaczu. Udało mi się zapanować nad tym by nie uronić żadnej łzy.
- Wyjdź stąd.- szepnęłam. Malik zrobił kilka kroków do przodu. Stał teraz zaledwie metr ode mnie. Minęłam go, ale ponownie złapał mnie za rękę. Odwróciłam się i próbowałam wyrwać rękę, ale mi się nie udało.
- Puść mnie! Skoro ty nie umiesz wyjść, to ja wyjdę!- krzyczałam nadal próbując się wyrwać. Tym razem już nie wytrzymałam i uroniłam jedną maleńką łzę.
- Czemu tak bardzo przejmujesz się tym pocałunkiem?- spytał poirytowany.
- Bo dla mnie coś znaczył! Nie był tylko nic nie znaczącym pocałunkiem! Nie rozumiesz tego?!- krzyczałam na chłopaka.- Zakochałam się w tobie, ale jesteś zbyt głupi by to zrozumieć.- tym razem szepnęłam, bo brakło mi już sił na krzyczenie. Zayn poluźnił uścisk na mojej ręce. Wykorzystałam to. Wyrwałam soją rękę i szybko wybiegłam z pokoju. Malik pobiegł za mną.- Zostaw mnie!- krzyknęłam. Wybiegłam przed dom i nieco zwolniłam. Minęłam Jamesa i poszłam przed siebie. Mulat chwycił moje ramię i mnie obrócił w swoją stronę.
- Dlaczego mówisz mi to dopiero teraz?- warknął.
- Co by to zmieniło? Zostaw mnie! Wracaj do swoich przyjaciół i narzeczonej. Mnie już wystarczająco skrzywdziłeś. Nawet sobie nie wyobrażasz jak cierpiałam po twoim wyjeździe. Gdy tylko słyszałam o tobie w telewizji wyłączałam telewizor i zamykałam się w pokoju. Przepłakałam nie jedną noc. I to wszystko przez ciebie. Nienawidzę cię za to wszystko, rozumiesz?- brunet stał jak osłupiały.
- Nie wiedziałem.- odezwał się cicho.
- Nie wiesz co to znaczy kochać. A teraz zostaw mnie w spokoju.- zrobiłam kilka kroków do tyłu, a następnie się odwróciłam. Zayn stał i patrzył jak odchodzę, a James dogonił mnie i poszedł wraz ze mną. Nawet nie wiedziałam gdzie idę. Pewnie jak zwykle wyląduje w domu Jamesa. Jak zwykle będzie wysłuchiwał moich lamentów. Jestem mu wdzięczna za wszystko co dla mnie zrobił.

*Oczami Zayna*

Przecież ona mnie nienawidziła. Przecież to jest nie możliwe. Wszedłem do domu. W środku stała Carren i ojciec. Patrzyli na mnie, a na twarzach mieli wypisane znaki zapytania.
- O co znowu się pokłóciliście?- zapytał ojciec. Wpatrywałem się w nich. Moja twarz wyrażała zdziwienie.
- Nie pokłóciliśmy się.- szepnąłem.
- Ale...- nie pozwoliłem mu dokończyć.
- Wyjaśniliśmy sobie pewną sprawę.- znowu szepnąłem.
- Coś się stało?- spytała troskliwie Carren. Pokręciłem głową.- Jesteś strasznie blady, Zayn.
- Ja muszę jechać do chłopaków. Muszę sobie coś przemyśleć. Przepraszam was, ale to ważne.- pożegnałem się z Carren i tatą. Ruszyłem w stronę drzwi, ale gdy już je otwarłem zatrzymałem się i odwróciłem.- Zadzwońcie do Maggie i powiedzcie jej że wróciłem do chłopaków. Nie mówcie jej że to ja kazałem wam zadzwonić.- Carren w ogóle nie wiedziała co się dzieje. Była zdziwiona moją prośbą. Chce po prostu żeby Maggie wiedziała że już mnie tu nie ma. Wyszedłem z domu i wsiadłem do swojego auta. Dlaczego wszystko musi być tak trudne? Dlaczego wcześniej nie wiedziałem o jej uczuciach? To by wiele zmieniło w moim życiu. Odpaliłem auto, a następnie pojechałem do chłopaków.

Gdy już dotarłem do domu, wszedłem bez słowa i poszedłem do swojego pokoju. Trzasnąłem za sobą drzwiami i rzuciłem się na łóżko. Moja samotność nie trwała długo. Ktoś zapukał do moich drzwi, a później bez pozwolenia wszedł. Było to Harry.
- Co?- spytałem. Lokaty podszedł do mojego łóżka i usiadł na jego skraju.
- Co jest?- tym razem to on zapytał. Ciężko westchnąłem.
- Rozmawiałem z Maggie.
- Znowu się pokłóciliście?
- Nie! Powiedziała mi że się we mnie zakochała, że cholernie ją raniłem i nadal to robię. Gdybym wiedział o tym wcześniej wszystko by teraz wyglądało inaczej.
- Na prawdę się w tobie zakochała? Nigdy na taką nie wyglądała.- stwierdził Harry.
- Popłakała się. Powiedziała że nie wiem co to znaczy kochać. Chyba w pewnym sensie ma rację. Zostaw mnie samego. Muszę nad wszystkim pomyśleć.- Hazz pokiwał głową i wyszedł. Zostałem sam ze swoimi myślami. To było chyba najgorsze co mogło się dzisiaj wydarzyć.

..............................................................................................

Udało mi się napisać! Co prawda miałam małe problemy, ale napisałam. Jestem z siebie dumna. ;P
Stwierdziłam że nie będę dzieliła tego opowiadania na żadne części. ;) Mam nadzieje że rozdział się podobał. Następny będzie o wiele lepszy. ;> Przepraszam że taki krótki, ale jakoś tak wyszło. ;P

CZYTASZ = KOMENTARZ